توسعه مدل برندینگ کارفرما در دانشگاه‌های دولتی ایران

چکیده

امروزه برندینگ کارفرما به عنوان مهمترین استراتژی کاری در سطح بین‌الملل محسوب می‌شود. کار این فرایند، تبدیل کردن هویت یک سازمان به عنوان یک کارفرما است. نتیجه‌ حاصل، نمایش تصویری از سازمان در هر دو بُعد داخلی و خارجی به عنوان یک کارفرما خواهد بود. در این پژوهش محققین سعی نمودند تا با توسعه مدل برندینگ کارفرما در حوزه دانشگاه‌های دولتی، به کمیّت و کیفیت جذب و نگهداشت اساتید دانشگاه بپردازند. جهت توسعه مدل برندینگ کارفرما، به طور متوالی از دو رویکرد کمّی (تحلیل محتوای کمّی) و رویکرد کیفی (روش دلفی یا مصاحبه با خبرگان و متخصصان) استفاده گردید. با توجه به تحلیل داده‌ها در بخش تحلیل محتوای کمّی ادبیات مربوط به مقوله برندینگ کارفرما، مدل نظری پژوهش مشتمل بر پنج متغیر جبران خدمت و مزایا؛ محیط و شرایط کاری؛ تعادل کار و زندگی؛ فرهنگ سازمانی و شهرت سازمانی ارایه گردید. همچنین تحلیل داده‌ها در بخش روش دلفی نشان داد که متغیر محیط و شرایط کاری دارای بیشترین اهمیت و متغیر جبران خدمت مزایا دارای کمترین اهمیت در بین اساتید دانشگاه می‌باشند. در نهایت نیز مدل مفهومی پژوهش یا مدل توسعه یافته برندینگ کارفرما در دانشگاه‌های دولتی ایران ارایه گردید.

واژگان کلیدی

برندینگ کارفرما؛ جذب و نگهداشت اساتید؛ دانشگاه‌های دولتی.